پس از یقظه، یعنی بیداری، انسان متوجه این می شود که در لای و لجن های دنیاوی گرفتار است و این آفات او را از پرواز مانع می شوند.

جان گشاید سوی بالا بالها

در زده تن در زمین چنگالها

جسم و جسمانیات به پایین می کشاند اما روح هوای صعود دارد. روح همچو مرغی در قفس هوای پرواز دارد منتهی زنجیرهای جسم او را مانع می شود.

جان که از عالم علویست یقین می دانم

رخت خود باز برآنم که همانجا فکنم

 مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

 چند روزی قفسی ساخته ام از بدنم

پس از بیداری، کثافاتی که جان را به خود مشغول کرده کمی نمایان تر می شود. انسان بیدار تلاش می کند این کثافات و آلودگی را از خود دور کند لذا سخن از توبه به میان می آید.

توبه به منزله شست و شویی است که انسان باید انجام داده تا آماده مسافرت شود. 

شست و شویی کن و آنگه به خرابات خرام

تا نگردد ز تو این دیر خراب، آلوده 

این شست و شو موجب پاکی جان از آلودگی ها می شود زیرا که التائب من الذنب کمن لا ذنب له.